Kad je pronađen laser
Laser
je optička naprava koja koristi kvantum-mehanički efekat, koji se
naziva stimulisana emisija (koju je otkrio Ajnštajn dok je istraživao
fotoelektrični efekat) da bi proizvela koherentan zrak svetlosti, iz
postojane sredine, kontrolisane čistoće, veličine i oblika.Izlazni
rezultat lasera može biti kontinuiran i sa konstantnom amplitudom,
poznat kao CW tj. kontinuirani talas, ili isprekidan korišćenjem
tehnika Q-switching, modelocking ili gain-switching. U pulsirajućoj
operaciji mogu biti postignuti moćniji rezultati. Laser takođe može
optički da širi kada sija zajedno sa svetlošću iz drugih izvora. Glagol
što laser znači proizvoditi koherentnu svetlost. Obični izvori
svetlosti emituju fotone u skoro svim smerovima, najčešće preko širokog
spektra talasnih dužina. Nasuprot tome, laser uopšteno emituje fotone,
u uskom, dobro definisanom, polarizovanom, koherentnom zraku bliske
monohromatičke svetlosti, koja se sastoji od jedne talasne dužine i
boje.
Prvi laser je napravio Theodore H. Maiman 1960.
godine, u Malibuu-Kalifornija, pobedivši pritom nekoliko istraživačkih
timova. Maiman je koristio čvrstu baterijsku lampu napunjenu
sintetičkim kristalom rubina da bi proizveo crveni laser sa talasnom
dužinom od 694 nm (nanometra). Iste godine iranski fizičar Ali Javan
izmislio je gasni laser i za to dobio Albert Ajnštajn Nagradu.
Prvi
Maiser je napravio Charles H. Townes i studenti J. P. Gordon i H. J.
Zeiger 1953. godine. Townes je kasnije radio sa Arthurom L. Schawlow-om
da bi opisao teoriju lasera tj. optičkog maisera, kako su ga nazivali.
Reč laser je, 1957. godine upotrebio Gordon Gould. Koristio je takođe
reč eraser tj. laser? kao sufiks, a spektar emitovane svetlosti kao
prefiks (npr. Xaser, Uvaser), ali ovi termini nisu zaživeli. Ovaj prvi
maiser je bio nesposoban za kontinuirano isijavanje. Taj problem su
rešili Nikolai Basov i Aleksander Prokhorov iz Sovjetskog Saveza.